Γράφει ο Παναγιώτης Κουρουμπλής
πρώην Βουλευτής
Η Αιτωλοακαρνανία αποτελεί το μεγαλύτερο ντεπόζιτο νερού, σε αναλογία εδάφους στη Νότια Ευρώπη και παρά ταύτα διψάει αφού το 45% των δυνάμενων να αρδευτούν εκτάσεων της δεν αρδεύεται.
Η Δ.Ε.Η. με τρία υδροηλεκτρικά φράγματα (ενεργειακή Εθνική συνεισφορά της Αιτωλ/νίας), τα οποία της αποφέρουν 100.000.000 ευρώ το χρόνο, διαχειρίζεται το νερό παράνομα ως ιδιοκτήτης και μεταχειρίζεται την περιοχή με αποικιοκρατικές αντιλήψεις. Παράλληλα οι τεχνητές λίμνες αδειάζουν τον χειμώνα για παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος (χωρίς κανένα έλεγχο) όπως έγινε τον περασμένο Μάρτιο.
Όταν όλοι ξέρουμε ότι το νερό είναι το πολυτιμότερο αγαθό που πρέπει να το διαχειριστούμε με οικονομία και σύνεση αν θέλουμε να ανταπεξέλθουμε στην έλλειψη που θα παρατηρηθεί τα επόμενα χρόνια.
Η Αθήνα δια της Ε.Υ.Δ.Α.Π., υδρεύεται καθημερινά από τον Εύηνο και το Μόρνο με ένα εκατομμύριο κυβικά νερό, χωρίς κανένα αντισταθμιστικό πρόγραμμα για την ευρύτερη περιοχή της Ναυπακτίας.
Τα νερά των λιμνών μας και των λιμνο θαλλασών μας, απειλούνται περιβαλλοντολογικά, από τις ενέργειες όλων όσων ασχολούνται με τη χρήση των φυτοφαρμάκων και την ανεξέλεγκτη διαχείριση των λυμάτων και των αποβλήτων.
Το 70% του νερού που διοχετεύεται στα αρδευτικά δίκτυα υφίσταται απώλεια λόγω του παμπάλαιου και ασυντήρητου αρδευτικού δικτύου. Τα Τ.Ο.Ε.Β. αδυνατούν με το υφιστάμενο καθεστώς, να λειτουργήσουν και να συντηρήσουν στοιχειωδώς τα παλαιά δίκτυα.
Μελέτες κατασκευής νέων αρδευτικών έργων (π.χ. Σταμνά, Σκουτεσιάδα, Αγγελόκαστρο, Αχυρά) ευρίσκονται στα συρτάρια των αρμοδίων υπηρεσιών.
Η εκτροπή ενός ποσοστού νερού του Αχελώου στη Θεσσαλία, έγινε ταμπού και για άλλη μια φορά η Αιτωλ/νία κινδυνεύει να χάσει εξ’ αυτού του λόγου την εξασφάλιση αντισταθμιστικών για την κατασκευή νέων αρδευτικών δικτύων.
Το νερό για τα επόμενα χρόνια θα είναι το αντικείμενο μεγάλων επενδύσεων και αναμετρήσεων είτε για ύδρευση, είτε για άρδευση, είτε για ψυχαγωγία.
Η Αιτωλ/νία πρωτίστως ατομικά, συνολικά και συλλογικά πρέπει απνευστί να οργανώσει την προστασία και τη διαχείριση του νερού της, αν θέλουμε να εξασφαλίσουμε ανθηρό μέλλον για τον τόπο.
Ήδη θα έπρεπε να είχαμε προγραμματίσει την κατασκευή ενός αγωγού, που θα έφερνε το νερό στο λιμάνι του Πλατυγυαλίου για να είμαστε έτοιμοι να αξιοποιήσουμε εμπορικά αυτό το ύψιστο αγαθό που διαθέτουμε.
Όλα τα αγροτεμάχια του νομού πρέπει να αρδεύονται με ξεχωριστή παροχή από συλλογικό σύστημα άρδευσης υπό πίεση και όπου δεν είναι δυνατό να υπάρχει παροχή ηλεκτροδότησης για εύκολη μεταφορά του νερού στον αγρό, προκειμένου να περιορίσουμε τις σπατάλη του.
Δεν είναι δυνατό να υπάρχει αγροτική πολιτική και ανάπτυξη χωρίς στοιχειώδη υποδομή όπως αυτή της χρήσης νερού στο νομό με τους πλουσιότερους φυσικούς πόρους.
Για τους παραπάνω και για άλλους λόγους οφείλουμε να ανασκουμπωθούμε. Με μανικετόκουμπα δε γίνονται μεγάλες αλλαγές και ανατροπές.
Οι θεσμικοί φορείς του νομού πρέπει να υποτάξουν το ΕΓΩ στο ΕΜΕΙΣ και με συλλογικές εμπνευσμένες πρωτοβουλίες να κινητοποιήσουν την κοινωνία καθιστώντας τον καθένα και όλους μαζί συνυπεύθυνους, για τη συνέχιση ενός συντελούμενου εγκλήματος του μέλλοντος μας.
Οφείλουμε να ανοίξουμε έναν χωρίς ταμπού, δημιουργικής αναταραχής γόνιμο διάλογο, μέσα από συνέδρια, ημερίδες και συζητήσεις που θα αναδείξουν και θα καθιερώσουν το ζήτημα αυτό ως ζήτημα πρώτης προτεραιότητας, στις επιλογές και τις σκέψεις του καθένα μας.
Πρέπει να αναζητήσουμε, ενδεχομένως τη δημιουργία, με τη συμμετοχή όλων των φορέων, ενός ενιαίου φορέα διαχείρισης των νερών της Αιτωλοακαρνανίας.
Ως πολίτης αυτής της περιοχής, δεν θα παύσω να αγωνίζομαι, να φωνάζω, να διαμαρτύρομαι και να αντιστέκομαι στην απραξία, τη παθητικότητα και τον πειρασμό της παραίτησης.
