Γράφει ο Μιχ. Α. Κοτίνης
Δικηγόρος
Τη χρονιά που πέρασε κυκλοφόρησε στο Παρίσι η μετάφραση στα γαλλικά ενός από τα πολλά βιβλία του συμπατριώτη μας Γεωργίου Κοκοσούλα . Πρόκειται για το βιβλίο του με τίτλο «Κ 250853 και η Χαριλάου Τρικούπη (η Ανθρωπογεωγραφία δύο δρόμων Αθήνα - Μεσολόγγι)» .
Το γεγονός τιμά τον ίδιο αλλά και την πόλη στην οποία ζει , εμπνέεται και δημιουργεί ο αγαπητός σε όλους μας ΓΙΚ. Η αξία του γεγονότος επαυξάνεται αν λάβομε υπόψη ότι το βιβλίο εκδόθηκε από παρισινό οίκο , τον ORIZONS , που βρίσκεται στο πέμπτο διαμέρισμα του Παρισιού όπου εδρεύουν μεγάλα πνευματικά ιδρύματα της Γαλλίας (Collège de France , Sorbonne κλπ ) .
O γάλλος μεταφραστής Jean – Claude Delzenne ευχαριστεί το Τμήμα Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Paul Valéry – Montpellier III για την φιλική του υποστήριξη και την ΄Εφη Λαβίδα γιατί του γνώρισε το βιβλίο και το συγγραφέα του καθώς και τη γενέθλια πόλη της , δηλώνει δε ότι το βιβλίο του επέτρεψε να καταλάβει καλλίτερα την περιπλοκότητα και γοητεία της ελληνικής ψυχής . Προσθέτει ακόμη ότι περιέλαβε πλήθος επεξηγηματικών σημειώσεων για να διευκολύνει το γάλλο αναγνώστη.
Της μετάφρασης προηγείται εκτεταμένος πρόλογος ( οκτώ σελίδες ) του Guy Vincent . Εντυπωσιάζουν οι σκέψεις και στοχασμοί του συντάκτη με αφετηρία τα σημαντικά ή μη γεγονότα ή πρόσωπα , παλαιά ή πρόσφατα , που με έντεχνο τρόπο εξιστορούνται , άλλοτε ρητά , άλλοτε υπαινικτικά κυρίως για τη Χαριλάου Τρικούπη Μεσολογγίου και τη γύρω περιοχή σε συνδυασμό με την οδό Σταδίου Αθηνών και ακόμη οι σκέψεις και στοχασμοί γενικά για το αέναο πλήθος που εισέρχεται , κυκλοφορεί , ενίοτε συναλλάσσεται στα διάφορα καταστήματα και εξέρχεται σε κάθε δρόμο , κάθε πόλης .
Διέτρεξα το βιβλίο και έχοντας ζήσει το παλιό Μεσολόγγι και την τότε ανθρωπογεωγραφία της Χαριλάου Τρικούπη , με νοσταλγική αναπόληση διάβασα τις αναφορές του στους πλανόδιους μικροπωλητές και στους καταστηματάρχες με μνεία της δραστηριότητάς τους , όπως Φάκας ( εμποροραφείο ) , Καράσης ( στιλβωτήριο ) , Μηλιώνης ( φαρμακείο ) , Μάλλιος ( κουρείο ) , Σακκάς ( μπακάλικο ) , Καϊνάρης (χαρτοπωλείο ) , Ζαμπακόλας ( γαλατάδικο ) , Τσατσόπουλος ( εστιατόριο ) , Γιωτόπουλος ( ανδρικά υφάσματα ) , Παπαγεωργάκης – Τσάμης ( ζαχαροπλαστείο ), κλπ. που δεν υπάρχουν σήμερα .
Παρά τη φαινομενική ανάκατη διάρθρωση του περιεχομένου του βιβλίου , η συνεκτικότητα της αφήγησης βρίσκεται , πέραν από τα συγκεκριμένα , διάσπαρτα , αναφερόμενα πρόσωπα και περιστατικά , στην διήκουσα , υπολανθάνουσα συνεχή ροή που δημιουργούν όμως όλα μαζί τα στοιχεία αυτά και εκφράζουν το ρυθμό της ζωής μιας εποχής της πόλης.
Είναι αληθές ότι οι εκάστοτε δημοτικοί άρχοντες αγνόησαν το Γιώργο Κοκοσούλα , τον αθεράπευτο εραστή του παλιού Μεσολογγιού όπως αδρά φαίνεται όχι μόνο από το παραπάνω βιβλίο και άλλα δημοσιεύματα , αλλά και από τα έξοχα λευκώματα που αφορούν την πόλη : «Μεσολόγγι 1830 – 1990» και «Μεσολογγι Ελεγεια για την Πολιτεια του νερου και την Περικαλλεα λιμνη».
Είναι καιρός πλέον η παρούσα Δημοτική Αρχή και ιδία ο άξιος Προϊστάμενος του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου , στο σούρουπο μιας μακράς , άξιας και σεμνής διαδρομής , να τιμήσουν τον επίλεκτο Μεσολογγίτη ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΟΚΟΣΟΥΛΑ .
